<< หน้าก่อน II หน้าถัดไป >>

เมี่ยวอู (Mrauk U) เมืองหลวงเก่ายะไข่ ต้องนั่งเรือโดยสารเข้าไป 6 ชั่วโมงจากซิตตุ่ย เมี่ยวอูเป็นเมืองที่ผู้เขียนชอบที่สุดในพม่า เพราะที่นี่ชาวบ้านยังคงอยู่อาศัย ทำไร่ทำสวน รวมไปถึงอาบน้ำ และตักน้ำจากบ่อบาดาล ที่อยู่ข้างๆโบราณสถานอายุหลายร้อยปี (ในรูปข้างบนเณรกำลังเตะตะกร้อ) ซึ่งนี่ทำให้โบราณสถานเหล่านี้ดูมีชีวิตชีวาอย่างยิ่ง ต่างจากซากหินกระด้างของพุกามมากมาย แต่ด้วยเหตุนี้แหละที่เมี่ยวอูถูกขึ้นบัญชีดำ ในฐานะแหล่งโบราณสถานเสื่อมโทรมโดย UNESCO สำหรับผู้เขียน ขอบอกว่า อย่าได้แคร์

บันทึก : คำว่า ยะไข่ ไทยเรียกเพี้ยนมาจากคำว่า ระไคน์ (Rakhine) ซึ่งมาจากคำว่า ระไคน์-ปยู อีกที คำนี้เป็นคำที่คนอินเดียใช้เรียกผู้คน ที่อยู่ทางตะวันออกของอินเดีย แปลว่า พวกคนเถื่อน ต่อมานักวิชาการตะวันตกได้เอาคำนี้มาแยกออก เรียกชนชาติที่มีอาณาจักรเก่าแก่เกือบสองพันปี ทางตะวันตกเฉียงเหนือของพม่าว่า ระไคน์ (แต่คนเหล่านี้เรียกตัวเองว่า อาระกัน) และชนชาติที่มีอาณาจักรในยุคเดียวกันทางตอนกลางของพม่าว่า ปยู ซึ่งบัดนี้เป็นชนชาติที่สาบสูญไปแล้ว ทั้งสองกลุ่มชนนี้เป็นผู้ตั้งถิ่นฐานแรกๆในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ก่อนมอญและขอมโบราณ
... ส่วนเมืองซิตตุ่ย (หรืออักยับ) เป็นเมืองท่าสำคัญมาหลายร้อยปีแล้ว จึงไม่แปลกที่จะมีคนต่างเชื้อชาติอพยพเข้ามาอยู่จำนวนมาก แต่การอพยพสำคัญเกิดขึ้นในช่วงที่อังกฤษปกครองพม่า และต้องการดึงเอาคนอินเดียเข้ามาปกครองพม่า เพราะเชื่อว่าคนพม่าหัวแข็ง ทีนี้พอเริ่มอยู่ตัว อังกฤษก็เลยใช้นโยบายแบ่งแยกและปกครอง เพื่อกำหราบคนพม่า โดยการให้ตำแหน่งสำคัญในการปกครองอาณานิคม กับพวกชนกลุ่มน้อยต่างๆ ตั้งแต่กะเหรี่ยงไปจนถึงไทใหญ่ เหตุนี้จึงทำให้คนพม่าซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ของอาณานิคม รู้สึกเจ็บแค้นชนกลุ่มน้อยที่มีอำนาจในยุคนั้น
... ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ขณะที่อังกฤษกำลังสะบักสะบอม คนพม่าก็เริ่มก่อตั้งขบวนการกู้ชาติ โดยในช่วงแรกหันไปพึ่งญี่ปุ่นเพื่อขับไล่อังกฤษ ขณะที่ฝ่ายชนกลุ่มน้อยนั้นยังคงเลือกอยู่ข้างอังกฤษต่อไป ต่อมาเมื่อพบว่าญี่ปุ่นไม่ได้เป็นอย่างที่เข้าใจ ขบวนการกู้ชาติพม่าที่นำโดยนายพลอองซาน จึงหันกลับไปช่วยอังกฤษไล่ญี่ปุ่น โดยมีเงื่อนไขว่าอังกฤษจะต้องปลดปล่อยพม่าในภายหลัง และนายพลอองซานได้ทำสัญญากับชนกลุ่มน้อยต่างๆ ที่เมืองปางโหลง ที่้มาร่วมมือกันต่อสู้ ว่าเมื่อได้เอกราชแล้วชนกลุ่มน้อยกลุ่มใดที่ต้องการแยกเป็นอิสระ ก็สามารถทำได้โดยเสรี
... หลังสงคราม อังกฤษอยู่ในภาวะที่เอาตัวแทบไม่รอด จึงยอมตัดส่วนที่ไม่สำคัญอย่างพม่าออกไป พม่าก่อตั้งรัฐบาลชุดแรกโดยมีเจ้าฟ้าไทใหญ่เป็นประธานาธิบดี ต่อมานายพลอองซานถูกลอบสังหาร และเนวินทำรัฐประหาร ยกเลิกการเลือกตั้ง กลายเป็นรัฐบาลเผด็จการทหารมาจนถึงปัจจุบัน
... ส่วนปัญหาชนกลุ่มน้อยก็ยังคงยืดเยื้อต่อไป เพราะแม้แต่ที่ยะไข่ที่กำลังมีปัญหาระหว่างพุทธกับมุสลิม ก็ยังมีขบวนการกู้ชาติอาระกัน ที่ต้องการแยกประเทศกับพม่าอยู่ เช่นเดียวกับกองกำลังกู้ชาติไทใหญ่ กะเหรี่ยง และมอญ ที่เพิ่งฉลองครบรอบ 60 ปีวันชาติมอญไปเมื่อต้นปี (น่าจะเริ่มนับจากวันที่พม่าได้เอกราชจากอังกฤษ)

บันทึก : ปธน.พม่าประกาศภาวะฉุกเฉินรัฐยะไข่ ระดมกำลังเข้าคุมพื้นที่ , 11 มิถุนายน 2555
กว่า 30,000 คน อพยพหนีศึกชาวพุทธ-โรฮิงญาในยะไข่ , 15 มิถุนายน 2555

ภาพข้างล่างนี้เป็นภาพเมืองซิตตุ่ย (Sittwe) เมืองหลวงรัฐยะไข่ เมื่อสองเดือนก่อนที่ผู้เขียนได้ไปเยือน และเป็นที่เกิดเหตุการปะทะกันระหว่างชาวพุทธและชาวมุสลิมในปัจจุบัน
... จริงๆแล้ว ซิตตุ่ยเป็นชื่อเมืองภาษาพม่าที่เพิ่งเปลี่ยนมาได้ไม่กี่ปี ก่อนนี้เมืองนี้มีชื่อเป็นภาษาเบงกาลีว่า อักยับ เมืองนี้มีถนนสายหลักอยู่กลางเมือง ชุมชนคนมุสลิมจะรวมกันอยู่ทางฝั่งถนนที่หันเข้าหาแม่น้ำซึ่งกว้างใหญ่เหมือนทะเล เพราะเป็นส่วนปลายน้ำ ชาวมุสลิมส่วนใหญ่รับจ้างทำประมง โดยมีคนพุทธเป็นเจ้าของเรือและหัวหน้างาน หัวหน้าเรือคนหนึ่งถึงกับบอกผู้เขียน ที่กำลังถ่ายรูปอยู่ว่า ระวังนะพวกนี้มันขี้ขโมย และเมื่อผู้เขียนถามคนพุทธในเมืองว่า ชาวประมงริมน้ำเขาเป็นชาวอาระกัน (ยะไข่) หรือชาวโรฮิงยา ผู้เขียนก็ได้คำตอบเพียงว่า ชาวอาระกันเป็นพุทธ ถ้าไม่นับถือพุทธไม่ใช่อาระกัน แม้จะรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในคำตอบเหล่านี้ แต่ผู้เขียนก็ไม่เคยคิดว่าจะเกิดเหตุรุนแรงขึ้นจริงๆ เนื่องจากผู้เขียนชอบผู้คนและเมืองนี้มากๆ มากกว่าอีกหลายเมืองที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวในพม่า

It's a weird thing, the world we live in now, where everyone has a cameraphone. There's a line in the film ["Holy Motors" ]: 'Cameras used to be bigger than us and now we can't even see them.' When I started, there was something almost romantic about the notion of paparazzi. I mean, it wasn't. They were still chasing you down the road. But that guy had to put film in his camera and work out whether it was worth pressing the button to take the shot, otherwise he's got to stop and change the film. So it was like this age of innocence. Whereas now, the cameras are everywhere. So if I'm at home in sweatpants, looking like a total dag, and I step outside? You don't even know where the cameras are any more.
Kylie Minogue, I want to stop people thinking, 'What's she doing in a film?' , 7 June 2012

The first serious film I ever saw was a double bill of Nanook of the North and L'Age d'or. If you think of cinema, everything comes between the basic documentary Nanook and L'Age d'or - still the wildest film ever made. Everything else is in the middle.
Aki Kaurismaki, Minor Quay, Sight & Sound, May 2012

Kiarostami once claimed that you should never uproot a fruit tree. Transfer it to foreign soil and it probably won't bear fruit. Or, if it does, "the fruit will not be as good as in the original place". The director smiles. "Yes, but now something's different. I'm like the tree that's in my garden back home in Tehran. When I leave my home, there is no one to water it for weeks on end. But the roots are so deep, they don't need to be watered. I'm the same way. Leaving Iran would be very worrying for a younger artist. But I'm not making films about now. I'm making films about older times, bringing them up from deep in the ground."...
... "People find their own ways. I have no advice for anyone on how to live. He chooses his own path." The director adds that he has yet to see This Is Not a Film, for the simple reason that it is not a film. "[Panahi] invited me to see it. And I said, 'If this is not a film, then I don't have to go. I will come with pleasure the day you make a film.'"
Abbas Kiarostami, 'The world is my workshop', 28 May 2012

บันทึก : เพิ่งอ่านเจอว่า มีคนอธิบายพฤติกรรมการไม่เข้าคิวของคนจีนในประเทศจีนว่า เป็นเพราะในสมัยคอมมิวนิสต์ ประชาชนจีนจะได้รับการปันส่วนอาหารเท่าๆกัน โดยการแจกคูปองแล้วไปรับอาหาร ซึ่งถ้าใครมาก่อนก็ได้ก่อน ใครมาหลังก็อาจจะอดหมดก่อนได้ ผลก็คือคนจีนปัจจุบันก็ยังคงติดนิสัยมาก่อนได้ก่อนอยู่เหมือนเดิม ซึ่งก็สอดคล้องกับระบบทุนนิยมแบบเห็นแก่ได้ในปัจจุบัน
... กรณีนี้แสดงให้เห็นว่า เวลาเราจะอธิบายพฤติกรรมของสังคมหนึ่ง เราต้องใช้คำอธิบายของสังคมนั้น ไม่ใช่มองจากมุมของเราแต่ฝ่ายเดียว ยิ่งถ้าจะอธิบายอดีต ก็ต้องเข้าใจสภาพแวดล้อมของยุคสมัย และวิธีคิดของคนยุคนั้นด้วย อันนี้ผู้เขียนประสบกับตัวเองตอนเดินทางในพม่า แต่ดันค้นพบคำอธิบายสังคมไทย
... เมื่อหลายปีก่อน เคยมีการถกเถียงกันเรื่องที่วัดส่วนใหญ่ในภาคเหนือ มักจะมีเขตชั้นในซึ่งห้ามสตรีเข้าไปนมัสการ ตอนนั้นจึงมีนักสิทธิสตรีออกมาประนามว่าเป็นวิธีคิดแบบผู้ชายเป็นใหญ่ และควรจะยกเลิกเสีย ซึ่งผู้เขียนก็เห็นคล้อยตาม และคิดว่าเป็นเรื่องเดียวกับกรณีภิกษุณี
... แต่เมื่อผู้เขียนได้เดินทางไปพม่า ซึ่งเชียงใหม่เคยตกเป็นเมืองขึ้นอยู่กว่า 200 ปี ที่นี่วิธีคิดของคนพม่ายังคงเหมือนกับอดีต อาจจะเรียกได้ว่าเป็นวิธีคิดก่อนสมัยใหม่ พม่าซึ่งได้วิธีคิดมาจากมอญ ยังคงมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับเจดีย์ทุกองค์ว่า ต่างบรรจุอัฐิธาตุส่วนหนึ่งของพระพุทธเจ้าไว้ คนพม่าจึงถือว่าเจดีย์ไม่ใช่แค่ตัวแทนของพระพุทธเจ้า แต่เป็นส่วนหนึ่งของพระพุทธเจ้าเลย คนพม่าจึงกราบเจดีย์ แต่กลับไม่ค่อยเห็นไหว้พระสงฆ์ แม้แต่ตอนบิณฑบาต คนพม่าก็ยังไม่ไหว้พระหรือเณร แต่ลุกขึ้นตักอาหารใส่บาตร พอเสร็จพระก็ปิดฝาบาตรแล้วเดินจากไปโดยไม่ต้องให้พรใดๆ จะยกเว้นก็แต่พระที่มีสมณะสูง และในพิธีทางศาสนาต่างๆ
... และเพราะอย่างนี้นี่เอง บริเวณเขตชั้นในของเจดีย์ จึงต้องกันไม่ให้ผู้หญิงเข้าไป ไม่ใช่เพราะไม่อยากให้ผู้หญิงได้ใกล้ชิดพระพุทธเจ้าเสมอชาย แต่เป็นเพราะเจดีย์นั้นคือตัวตนของพระพุทธเจ้า จึงต้องกันไม่ให้ผู้หญิงเป็นบาปหากสัมผัสกับพระพุทธเจ้า
... แต่ก็แปลกอีกนั่นแหละที่ทำไมถึงไม่มีข้อห้ามพระสงฆ์ไม่ให้ถูกตัวผู้หญิงในพม่า ผู้เขียนเจอพระหนุ่มควงแขนกับสาววัยรุ่นที่เจดีย์ชเวดากองตั้งแต่วันแรกที่ไปถึงเลยทีเดียว ดูเหมือนสถานะของพระสงฆ์ในพม่า จะแตกต่างจากไทยอย่างมาก

You have to know that each [book] adaptation will be different. What you've done before will not help you on the next one. I've said before you have to betray the book in order to be faithful to the book. You have to recognize that literature is not cinema: they both do different things well, and there are certain things they cannot do that they other one can. I'm pretty ruthless about discarding things from a book that will not work cinematically.
David Cronenberg, David Cronenberg on Adapting Unadaptable Books, May 27, 2012

People asked me today how can you have the [nerve] to do something like that, and I said, I know that if I like it, there will be some other people who like it. In the time of the Greeks, Seneca said, the better a piece of art, the more rejection it will receive in its moment — that's a social law. I don't know why people are so worried, like some of my distributors. I tell them don't worry, who cares? This is positive; you should be honored.
... I've always thought that intelligent viewers don't need to be led and will follow eventually. Something I find really strange is that the people who saw the film here last night went to school, read books, and I say this not because I'm comparing myself — but think of "The Metamorphosis" by Kafka, which was written almost a hundred years ago. Nobody knows if he really transforms into an insect or not, and there's no explanation, and if there was an explanation, I'm sure we wouldn't be reading that book anymore. Why is it that when people read it — or read Joyce, and again, I'm not saying that I'm like Joyce — but why can they read and accept these books, but why do they need explanations when they're watching films?
Carlos Reygadas, Loud Boos Don't Faze Carlos Reygadas, May 27, 2012

I hope that each new film shows a new side of me. The audience responds to this film ['Amour' ] differently because we know this is something we've confronted in our lives or something we know is going to confront us. It's really about the theme. I don't think I'm growing wiser or quieter with age.
Michael Haneke, Looking Directly at Life's Decline, May 25, 2012

"On the Road" was a story of men and women in their youth. It was a time when they had no idea of what they would become.
Walter Salles, The Beats Hit the Road Again on Screen, May 23, 2012

I've seen encounters between Koreans and foreigners many times and it has struck me always as superficial. Whether because of time limit or because of shyness, people will smile and say nice things, but really, they don't exchange a lot. I don't know why. I wanted to dig into this kind of encounter until I got something out of it.
Hong Sang-soo, A Return Visit for a Director Fond of Repetition, May 23, 2012

I'm sure that we can never be the witness of a story from its beginning to its end. I would say that this film ["Like Someone in Love" ] doesn’t have an adequate opening and it doesn’t have a real ending either, but it also proves my idea that all films start before we get into them and they end after we leave them.
... In the beginning you’re overhearing a conversation at a bar and gradually you see someone sitting at another table, overhearing the secrets between two people. If someone enters the theater even five seconds after the film has started, they might think they’ve missed a quarter of it. That’s where the mystery comes from: we begin in the middle of things, and the viewer’s mind must be active all the time to understand what’s going on and to have the pleasure of discovery of putting together the pieces of the puzzle and participating in the building of the movie.
Abbas Kiarostami, A Director Who Likes to Start in the Middle, May 23, 2012

People don't know how to take it. The kind of movies I do can be interpreted in a lot of ways, and someone can rightly hate it for good reasons that they can articulate, and then somebody else can say, 'Yes, I experienced all those things and that is why I liked it.' You really hope that people will get them right off the bat because most people aren't ever going to see it again.
Wes Anderson, 'I don't think any of us are normal people', 19 May 2012

Lazily titled after Chaplin's 1940 Hitler-Mussolini satire The Great Dictator, Sacha Baron Cohen's new film The Dictator is part of our current political slackness where propaganda is confused with news, parody is confused with satire, principle is confused with bias and mob-mentality is confused with democracy...
... General Aladeen's sexist, racist jokes are simply the kind that Liberals congratulate themselves for recognizing as jokes; they feel hip because they feel impervious. "Political comedy" like this is not based on wit but on the Left's perception that they alone can claim unanimity of political opinion.
Armond White, Political Pollutant, May 18, 2012

Since, as Michael Fink acknowledged, the CGI dinosaurs [ in Terence Malick's "The Tree of Life" ] are painstakingly created from 0s and 1s and therefore has to be meticulously planned in every detail, what was the intent of the pivotal scene in which the one dinosaur stomped on, and then seemed to caress/stroke, a smaller dino who was lying in a riverbed?
... Turns out, Michael was in charge of that very sequence, and discussed it thoroughly, on many occasions, with Malick himself. The premise of the four-shot scene was to depict the birth of consciousness (what some have called the "birth of compassion") -- the first moment in which a living creature made a conscious decision to choose what Michael described as "right from wrong, good from evil." Or, perhaps, a form of altruism over predatory instinct.
... Here's the relevant passage from a 2007 draft of Malick's screenplay:
... Reptiles emerge from the amphibians, and dinosaurs in turn from the reptiles. Among the dinosaurs we discover the first signs of maternal love, as the creatures learn to care for each other.
... Is not love, too, a work of the creation? What should we have been without it? How had things been then?
... Silent as a shadow, consciousness has slipped into the world.
Jim Emerson, Tree of Life: The missing link discovered!, April 11, 2012

"It is disgusting to play with such a thing," fumed Cannes festival director Thierry Frémaux in the wake of [ the lineup ] leak. "There is a code of conduct for Cannes and it must be respected. Those who don't respect the code will never come back to Cannes."...
... [Cannes] is less a festival than a kind of high church with its own strict moral framework. Or, as the actor Henry Hopper (son of Dennis) told me: "It's 'Come into our temple. But remember that this is our effing temple, man. You better behave yourself.'"
... The critic and film-maker Mark Cousins prefers to view the setup in more regal terms. "France is a republic, obviously," he tells me. "So instead of the pomp and circumstance of a monarchy, it crowns its cultural and intellectual life. Cannes, therefore, has something of the court about it, and its director has the hint of Louis XIV." All the same, he says, there is a religious dimension, too. "The rituals, the grandeur, the deification, the massing of hordes, the climbing the steps like Santiago de Compostela."
... Eve Jackson, culture editor at French news site France 24, agrees. She points out that the organisers recently rebuilt the steps outside the Palais (the regally titled conference centre where screenings and press briefings take place). "They made them even steeper," she explains. "This was to give the impression that the guests are ascending to movie heaven."
... Journalists, for example, are split into five castes, separate and unequal, each with a colour-coded card that allows them into certain screenings ahead of others and through doors few others can enter. The topmost white card, or carte blanche, grants access-all-areas and is reserved for high-status critics (our own Peter Bradshaw among them). At the bottom of the heap are yellow cards, for lowly bloggers, freelance photographers and the like. All this is part of a hierarchy that, in the opinion of Scott Macaulay, editor of Filmmaker magazine, is "as rigid as a fascist state".
Xan Brooks, The court of Cannes, 15 May 2012

I just think Sacha Baron Cohen could be a far more effective comedian if he did do more humour about his Jewishness, his Israeli heritage and the often conflicting relationships between Jews and Arabs.
Ray Hanania, The Dictator: are we right to laugh?, 15 May 2012

Legend says (and an eyewitness confirms) that at the 1974 New York Film Festival press screening of Celine and Julie Go Boating, Pauline Kael walked out in the middle announcing, "I'm going to the movies!"
Armond White, The Boy Who Played with Dolls, May 3, 2012

A lot of actors get in touch with us and say: 'Someone took me to their house and made me watch The Puffy Chair. I don't quite know what you're doing but I want to do it and I will sleep on your couch if necessary'
... It feels like the part of our work that works out most happily. And logistically speaking, it's our currency, the thing that allows us to make the mainstream-adjacent movies we make and the 'odd' movies we make, for a decent amount of money. We're delivering movie stars in our stories, we're delivering something that when you come down to it, can't lose money. And by doing that we hope we'll secure some kind of unofficial tenure that'll allow us to keep making movies in our corner of the sandbox.
Jay Duplass, Jay and Mark Duplass: 'Our movies can't lose money', 3 May 2012

I don't like interactivity when it comes to doing films. That's being a storyteller. A movie to me is something I make, and you can watch it. Hopefully I engage you, and you like it and are stimulated by it. But you don't get to share in it. But in video games, you can, and that's interesting. The two worlds should both exist.
Terry Gilliam, Terry Gilliam talks apps, iPad and interactivity, 2 May 2012 

[ Marvel's The Avengers ] proves the brainwashing that has happened to pop audiences in the generations since comic books and TV stole their imaginations from cinema and literature. Much of this tragedy has to do with the impact of television (Joss Whedon's background) which has destroyed popular understanding of narrative complexity. Each superhero should represent overcoming some social or personal difficulty (like Eric Bana in Ang Lee's underrated The Hulk); now they're just gimmicks...
... Unlike the lyrical teen fantasy Chronicle or Neveldine-Taylor's daring Ghost Rider: Spirit of Vengeance which addressed life, death, morality, Marvel's The Avengers has little to say other than "Buy me!" Millions of mentally hijacked moviegoers will respond like Pavlov's dog, barking "Wow!"
Armond White, Pavlov's Franchise, May 2, 2012

I became a film-maker very young because I was very unhappy, basically. I had a broken heart because I loved this impossible man, and I spent my teenage years mostly crying. But I also loved being in love – at least I wasn't bored and just hanging around a shopping mall.
... I poured all that emotion into some very terrible poetry at first, but I hated the solitariness of writing and it all felt false to me. It was only when I made a short film that it all clicked and I felt this was the right outlet for me.
... Life is chaos, and I wanted to use art to get some order on it.
Mia Hansen-Løve, The broken heart that made me a film-maker, 29 April 2012

I just had the idea of doing "Metropolitan" because I was in my thirties and I was looking back and I find it easier to write about a past period when I have hazy memories of the time and can reinvent it in fiction. Then I went to the next phase of life and I got "Barcelona," and then I wanted to do something about girls in disco techs ["The Last Days of Disco" ] ...
... [With "Damsels in Distress" ] I had an idea about these girls, and I'd heard some stories about groups on college campuses who are able to change the atmosphere. So I was getting back on home turf of that crossroads period of identity formation, and I was very depressed during part of my university experience, but then I overcame that, and I felt that my personality and talents came out of that crucible.
Whit Stillman, Whit Stillman On Why His Comeback, 'Damsels in Distress,' Was Born Out of Rejection,
April 4, 2012

During years of house arrest in a dilapidated tropical Tara, Aung San Suu Kyi [ in "The Lady" ] writes out nonviolent resistance bromides from Gandhi and Martin Luther King and posts them for motivation, rather than penning her own Letter from a Birmingham Jail or deepening her own Buddhist faith. What exactly does she stand for? As talented as he is in other genres, Luc Besson isn’t much of an inaction director.
... Finally, the story of Suu Kyi—in dramatic contrast to her cameo characterization in John Boorman’s bracing Beyond Rangoon—is spiritually forsaken.
Gregory Solman, Buddhist, Political or Patronizing?, Apr 17, 2012

Everything in the screenplay [of "Distant Voices, Still Lives" (1988) ] happened. I had to tone down my father's violence because if I'd put the real levels in, nobody would have believed it. I thought it would be a cathartic project, but I suddenly realised all that suffering was quite arbitrary, and my mum was unlucky to have married him. It was strange directing actors imitating my family, because you have to have an aesthetic distance, and they have to find the characters themselves.
... When you're the youngest of 10, you don't see events fully, you just feel intense moments. And life was extreme – either ecstatically happy or utterly miserable. I was seven when my dad died, but afterwards my family would talk about what happened when he was alive. Those memories almost became mine, they were so vivid.
Terence Davies, How we made: Terence Davies and Freda Dowie on Distant Voices, Still Lives,
16 April 2012

Some years ago, Werner Herzog was on an internal flight somewhere in Colorado and the plane's landing gear wouldn't come down. They would have to make an emergency landing. The runway was covered in foam and flanked by scores of fire engines. "We were ordered to crouch down with our faces on our knees and hold our legs," says Herzog, "and I refused to do it." The stewardess was very upset, the co-pilot came out from the cabin and ordered him to do as he was told. "I said, 'If we perish I want to see what's coming at me, and if we survive, I want to see it as well. I'm not posing a danger to anyone by not being in this shitty, undignified position.'" In the end, the plane landed normally. Herzog was banned from the airline for life but, he laughs, it went bust two years later anyway...
... "Martin Luther was asked, what would you do if tomorrow the world would come to an end, and he said, 'I would plant an apple tree today.' This is a real good answer. I would start shooting a movie."
Steve Rose, Werner Herzog on death, danger and the end of the world, 14 April 2012

I think that, in terms of mainstream storytelling, the rebel gets off way too easy. We're way too hard on the insiders and way too soft on the outsiders...
... I don't like living in places where I run into all the people who haven't made my movies for the past 13 years. Every time I walk into my Dunkin' Donuts for a coffee I end up seeing him: the nice-guy producer who smiled me to death and then ended up squandering 20 times the money I needed on some other film that turned out to be terrible. So, no. I'd rather live in places where none of these film- industry people live. Madrid is like that. There are places out west that are like that. No producers or executives.
Whit Stillman, 'If you want the perfect future, invent it yourself', 12 April 2012

New Trailers

4:44 Last Day On Earth (Abel Ferrara)
Apart Together (Wang Quan'an, China)
Bi, Don't Be Afraid (Phan Dang Di, Vietnam)
The Deep Blue Sea (Terence Davies, UK)
I Wish (Hirokazu Kore-Eda, Japan)
Payback (Jennifer Baichwal)
This Is Not A Film (Jafar Panahi, Iran)
Ulysse, Souviens-toi ! / Keyhole (Guy Maddin, Canada)
We Have A Pope (Nani Moretti, Italy)

[Source : Apple.com, CineMovies.fr, FilmUp, Movie-list]

ช่วงหนึ่งเราต้องหยุดถ่ายทำเลยนะคะ พอมีการเผาบ้านเผาเมืองเกิดขึ้น เพราะว่าโรงถ่ายที่ม.กรุงเทพเขาปิด เราต้องหยุดไปเลย 2อาทิตย์แล้วก่อนหน้านั้นก็มีวันหนึ่งกลับบ้านไม่ได้ เพราะมีเหตุการณ์ทหารถูกยิงตายที่อนุสรณ์สถาน ซึ่งอัลจาซีร่าถ่ายเห็นชายชุดดำวันนั้นน่ากลัวมาก มีเสียงเฮลิคอปเตอร์ มีเสียงประกาศว่านักศึกษาอย่าออกไปนอกมหาวิทยาลัยน่ากลัว แต่เสียงเฮลิคอปเตอร์นั่นเราก็เอามาใช้ในหนัง คือเราดีไซน์ใหม่ส่วนฉากไนแองการ่าก็ไม่ใช้แล้วเพราะมีที่เจ๋งกว่า
... ต้องเข้าใจว่าเวลาศิลปินสร้างงานอะไรก็ตาม... บางคนอาจคิดว่าเราสร้างงานเพื่อให้เข้ากับเหตุการณ์ ที่จริงงานศิลปะมันงอกขึ้นเหมือนต้นไม้ ไม่ใช่เอามาสวม มันเกิดขึ้นจากแผ่นดินเราจริงๆ จากปุ๋ยจากดินนี้จริงๆ ออร์แกนิคจริงๆ มันถูกเชพด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆ มัน ไม่ใช่เราไปบิดตัวเราให้เหมือนกับสถานการณ์นั้น แต่สถานการณ์ต่างๆ มาบิดเราให้เหมือนมัน เราต้องมองให้ชัด
... แล้วการดูหนังไม่ใช่คิดไปล่วงหน้า แต่ให้ดูทุกอย่างเป็นภาพ หนังแต่ละเรื่องเป็นโลกของมันเอง แล้วนี่คือหนังผีทุนต่ำ อะไรที่เรากลัวอยู่ตอนนั้นมันก็เข้าไปอยู่นั้น เรากลัวอะไรมากๆ เราก็ใส่เข้าไป เช่นมีฉากแม่มด ต้องเฮฮาดีใจปรบมือให้แมคเบธจงเจริญ และปรบมือด้วยความสุข แต่เราถ่ายฉากนั้นหลังวันที่ถนนโดนตัดขาด แล้วเรากลับบ้านกันไม่ได้จนดึก พวกแม่มดเขารู้สึกเศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำอย่างไรเขาก็ไม่ยิ้ม พอปรบมือเสร็จก็หน้าเหี่ยว เราก็ไม่คัทยิงยาว แล้วมีแม่มดคนหนึ่งบอกว่า เศร้า ในเทคแรกนะคะ ตอนหลังเราก็บังคับให้เขาเฮฮาให้ได้ แต่มันดูไม่จริง พอมาถึงตอนตัดต่อ เทคหนึ่งดีที่สุด หนังมันก็ถูกสถานการณ์เปลี่ยน กลายเป็นว่าแม่มดรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำให้เกิดขึ้น
สมานรัชฎ์ กาญจนะวณิชย์, แบด 'แบน' รีเทิร์น สมานรัชฎ์ กาญจนะวณิชย์, 10 เมษายน 2555

บันทึก : ช่วงหลังมานี้เรามีวาทกรรมอำมาตย์ ซึ่งหมายถึงระบบราชการไทยที่มีอำนาจครอบงำนักการเมืองที่มาจาก การเลือกตั้ง แต่ผู้เขียนกลับคิดว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน เพราะข้าราชการไทยนี่ถือว่าเป็นพวกตามน้ำที่สุดแล้ว พอเปลี่ยนรัฐบาลที ก็เปลี่ยนข้างที ประจบนักการเมืองเพื่อรักษาเก้าอี้ของตัวเอง กรณีล่าสุดก็คือ เช็คสเปียร์ต้องตาย ของสมานรัชฎ์ ซึ่งจริงๆผู้เขียนโดนไปก่อนแล้ว แต่ไม่ใช่การเซ็นเซอร์ ต้องเรียกว่าเป็นการไม่อยากมีส่วนร่วม ไม่อยากให้ความร่วมมือ ไม่อยากมีชื่อเข้ามาเกี่ยวข้องกับสารคดีของผู้เขียน อันอาจจะส่งผลอันไม่พึงปรารถนาแก่ข้าราชการคนเดียวกัน ในรัฐบาลยุคปัจจุบัน
... ความเป็นจริงนี้ขัดแย้งกับข้อเสนอปัญญาอ่อนของนิติราษฎร์ ที่บอกว่ารัฐราชการไทยมีอำนาจมากเกินไป ต้องทำลายและจำกัดอำนาจของรัฐราชการและองค์กรอิสระ ให้ง่อยเปลี้ยเสียขา เพื่อจะได้ไม่มีพลังมาต่อกรกับนักการเมือง ซึ่งย่อมถูกต้องเสมอเพราะมาจากการเลือกตั้ง
... ส่วนข้าราชการหรือองค์กรอิสระไหนที่ทำตามหน้าที่ เขาบอกว่าเป็นพวกอำมาตย์ ทั้งที่ระบบองค์กรอิสระก็เอามาจากต้นแบบที่อเมริกา ศาลรัฐธรรมนูญกับศาลคดีพิเศษของนักการเมืองก็เอามาจากอเมริกา
... โง่หรือปัญญาอ่อน มีให้เลือกแค่สองช็อยส์

บันทึก : ผู้เขียนเจอนักท่องเที่ยวชาวเบลเยี่ยม ระหว่างเดินทางในพม่า แกชอบเมืองไทยมาก บอกว่าเป็นเหมือนบ้านหลังที่สอง แกว่าแกจะเกษียณแล้วมาอยู่เมืองไทย เพราะแกซื้อที่ไว้แล้วที่ภูเก็ต ผู้เขียนเลยถามตรงๆว่า ที่นั้นท่านได้แต่ใดมา แกบอกว่า แกใช้วิธีตั้งบริษัทขึ้นมา โดยมีหุ้นส่วนเป็นนักการเมืองท้องถิ่น แล้วจึงใช้ชื่อบริษัทในการซื้อที่ดิน หลังจากนั้นแกจึงซื้อหุ้นคืนจากนักการเมืองคนนั้น ปัจจุบันแกจึงมีบริษัทที่แกเป็นเจ้าของ และมีที่ดินเป็นสินทรัพย์ โดยจ่ายใต้โต๊ะต่างหากแก่นักการเมืองคนนั้น ปัจจุบันที่ดินค่อนเกาะภูเก็ตจึงอยู่ในมือต่างชาติ
... พอดีผู้เขียนเพิ่งไปฟัง อัมรินทร์ คอมันตร์ อภิปรายเรื่องประชาคมอาเซียน แกยกตัวอย่าง เกาะฮาวาย ซึ่งในอดีตเป็นรัฐอิสระ ที่มีนโยบายให้ชาวต่างชาติเข้าไปจับจองที่ดินทำธุรกิจได้ จนทำให้ชาวอเมริกันเข้าไปจับจองจนค่อนเกาะ บีบให้คนท้องถิ่นต้องไปอยู่ตามสลัม เมื่อถึงจุดหนึ่งคนท้องถิ่นเกิดอยากจะลุกขึ้นมาทวงสิทธิ์คืน เหล่าเจ้าของที่ดินทั้งหลายจึงเรียกกองทัพอเมริกันให้เข้ามาปกป้องทรัพย์สินของคนอเมริกัน ผลก็คือฮาวายกลายเป็นรัฐหนึ่งของประเทศสหรัฐ และคนท้องถิ่นกลายเป็นพนักงานโรงแรมกับนักแสดงกายกรรม

บันทึก : เพิ่งกลับมาจากพม่า

"The committee questioned why we wanted to bring back violent pain from the past to make people angry," Ing Kanjanavanit said in an interview on Wednesday. The censors also disliked the attire of a murderer in the film, who wore a bright red hooded cloak – the same colour worn by the pro-Thaksin demonstrators known as the Red Shirts.
... The director called the ruling absurd and a reflection of the fear in Thai society.
... "I feel like we are heading to a very dark, dark place right now, a place full of fears and everyone has to be extra careful about what they say," she said, adding that the character resembling Thaksin could represent any leader accused of corruption and abuse of power.
... "When Cambodians watch this they'll think it's Hun Sen. When Libyans watch it they would think it's Gaddafi."
Associated Press, Thailand bans Macbeth film Shakespeare Must Die, 4 April 2012

Adam Curtis - Oh Dearism (2009)

The problem with Hollywood is the audience expects to get the answers like a pill. They expect to know not just whodunnit, but the motives of the characters, the how and why. Real life is not like that. Even our closest friend – we don't know what he really thinks. In films we want more than in real life, everything being made clear. That means this kind of cinema is a lie. I cannot make cinema that way.
... In my first film, I had taken all these images of my family and used them. And when I looked at what I'd photographed back in Istanbul I saw that I had taken and given nothing back. My grandmother was trying to talk to me and I wouldn't listen while I was filming. I was very selfish and I wanted to make a film about that [in "Clouds of May" (2000)].
Nuri Bilge Ceylan, Yoghurt and murder with Nuri Bilge Ceylan, 29 February 2012

Hollywood isn’t ready for an Indian leading man. It will take time before Hollywood is free to write a story about an Indian guy, unless it's about the dark side of India, like 'Slumdog'. They don't want to see a normal India. That's not the shock value they have to have.
Irrfan Khan, Bollywood Hero, American Everyman, February 24, 2012

In America they're too scared of sex, that's why [Michael Fassbender] wasn't nominated [for Oscar]. If you look at the best actor list you're saying, 'Michael Fassbender is not on that list?' It's kind of crazy. But that's how it is, it's an American award, let them have it.
Steve McQueen, Steve McQueen blames US fear of sex for Michael Fassbender's Oscars snub,
21 February 2012

If Michael Fassbender was a Fassbinder, Shame would not be about “sexual addiction,” as British director Steve McQueen promotes it, but it would have displayed the psychological and social conditions that separate private desires from public acceptance...
... McQueen is not a film artist as Fassbinder was but a museum installations pseud... he uses Fassbender, a good actor, the same way he did in Hunger—exploiting his body... McQueen doesn’t go where Fassbinder’s movies, De Palma’s, Bertolucci’s Last Tango in Paris or even Mike Nichols’ Carnal Knowledge dared to mark sexual territory. Shame is actually a sex-phobic art fraud.
Armond White, The Also-Rans: Shame on Steve McQueen, Feb 17, 2012

The hardest thing for a [western] film-maker [in India] is that you fly there, look around, take out your camera – and everything is a cliche. Poverty, chaos, cows, flowers: I was going around desperately looking for a shot I hadn't seen before.
Liz Mermin, India: best exotic movie hell?, 16 February 2012

ในเรื่องเสรีภาพนี้ก็มีผู้เข้าใจผิดหรือแกล้งทำเป็นเข้าใจผิดอยู่เป็นอันมาก เสรีภาพไม่ได้หมายความว่ามนุษย์จะทำอะไรได้ทุกอย่างตามความพอใจ ถ้าทำเช่นนั้นก็กลายเป็นอนาคิสต์ คือการไม่มีรัฐบาล เสรีภาพจึงต้องมีระเบียบ เสรีภาพต้องอยู่ในวงเขตของกฎหมายและศีลธรรม มนุษย์เรามีเสรีภาพที่จะทำอะไรได้ แต่ต้องไม่เป็นการประทุษร้ายเสียหายแก่ผู้อื่น หรือไม่ทำให้เกิดความระส่ำระสายในบ้านเมือง
ปรีดี พนมยงค์, 27 มิย. 2477

Freud has never been more relevant. Because of his understanding of what human beings are, and his insistence on the reality of the human body. We do not escape from that. Jung went into a kind of Aryan mysticism, whereas Freud was insisting on humans as we really are, not as we might want to be. That's often hard to take, but it keeps coming back to us: the possibility of descending into tribal barbarism was very shocking to Europeans of the era [WWI]. To suddenly be engulfed in flames and barbarity was the shattering of their ideals. And we've had Kosovo and the Balkans to remind us it can happen again.
David Cronenberg, Analyse this, 5 February 2012

The minute your parents die, you stop fighting them. I realised the more I changed my face for films, the more I looked like him. I always liked to disguise myself because I was trying to run away from his image. But all that is not worth it. You can't escape from what you are.
Vincent Cassel, 'You can't escape from what you are' , 4 February 2012

Do you remember, Milan Kundera wrote this book about the lightness of the being? We just wanted to show you the heaviness of the being. You are doing always the same thing every day, but every day is a little bit different, and the life is just getting weaker and weaker, and, by the end, disappear. This is what this movie [“The Turin Horse” ] shows you.
Bela Tarr, In Auteur’s Swan Song, an Ode to Survival, February 3, 2012

In The Turin Horse, Tarr (co-directing with Agnes Hranitzky, whatever that means) is like the titular beast pulling that tired old dray; he’s treading water. Yet fest-circuit-whores pull out their quota of references—Beckett repeatedly. But why must Tarr be Beckett? I liked him for being Tarr—circling and panning and traveling with his camera in ways that critics forgot Raoul Walsh, Michael Curtiz, Andrei Tarkovsky and Max Ophüls have already done.
Armond White, Tarr and Horse Feathers: Art Movie Turns to Glue, Feb 3, 2012

For the first sequence shot in Reconstruction (1970), I remember the cameraman asking me how long the take needed to be. As the camera rolled, I closed my eyes. I listened to the sounds being made by the actors. I could hear their breathing and their footsteps. When it sounded right I said, ‘Stop.’ And it was perfect. The timing of these shots is not something I choose. These shots are not protracted in any way. Each shot is simply as long as it needs to be. It’s more of an instinct rather than a choice. When I devise these shots, I have to choose whether I give in to the things I see with my own eyes. Then I must decide if it’s worth intervening with the landscape in some way to fit with my initial dream.
... I’d describe myself as a translator. A translator of a sound, a feeling and a time that comes from far away. When it comes to me, I have no choice but to absorb it.
... The only place I really feel at home is in a car next to a driver. I don't drive myself, but I find the simple act of passing through landscapes very moving. The way I look at the world on my various travels is what essentially defines my filmmaking.
... I don't make films just to try and achieve something. It's the experience that counts – the process. It's about how the scene is formulated. It's giving birth to the image that matters to me.
... Every generation is influenced by the previous one. It’s a cycle of reprocessing – of handing ideas down through time. If ever I see a film where there’s a long sequence shot, or an idea I’d recognise from my own films, I just remember that I was influenced – possibly unconsciously – by the generation of filmmakers before me, and they would probably have had the same reaction if they were watching my films.
... Everything back then that looked like a series of bleak possibilities for our future is now being confirmed. I come from a generation where we thought we were going to change the world. Back around 2000 was when it felt like the dream was over.
... The end of The Dust of Time (2008) is also the end of a dream. This new film ["The Other Sea" ] is about the lack of a dream at the moment. I don’t think the problems of the present [in Greece] are necessarily financial problems, but a general lack of values. This new film talks about a closed horizon. As a country, it’s like we’re all sitting in a closed waiting room, and we have no idea what’s going to happen when that door is finally opened.
Theo Angelopoulos, The sweep of history, Sight & Sound, Febuary 2012

บันทึก : Theo Angelopoulos ถูกรถมอเตอร์ไซด์ชนเสียชีวิตเมื่อวานนี้ (24 มค.) ระหว่างการถ่ายทำหนังเรื่องใหม่ ["The Other Sea" ]

I think cynicism lasts. Sentimentality ages, dates quickly...
... I used to be friends with an old Czech director, Jiri Weiss, and Down And Out In Beverly Hills had just come out and he said, 'Did you see Down And Out In Beverly Hills?' I said, 'Yes, I did.' [ Payne impersonates Weiss's accent.] 'Who vas ze best actor in Down And Out In Beverly Hills?' and I said, 'Oh, the dog' and he said, 'Yes, by far ze dog was ze best actor in ze film. Now, vhy vas ze dog ze best actor in zat film? I vill tell you vhy. He does not know how to be anything other than a dog. He is perfectly cast as ze dog.' And that's exactly right.
Alexander Payne, Life after Sideways, 13 January 2012

It can't be changed, and it [censorship] will be there in the future. It's my personal wish that the process will be increasingly tolerant as Chinese society and the economy develops, to allow creative people more and more space.
... Foreigners think that because I did the opening ceremony of the Olympics, I have certain privileges, but in fact it's not like that at all. In front of censorship, everyone is equal. My film may be subject to more scrutiny. Leaders in charge often tell me in private that my film will be looked at more closely because I will have bigger audiences, both in China and overseas.
... We have seen many incidents where people feel lost spiritually, when culture lags behind the economy so much. I think it is necessary for culture to develop in pace with the economy; otherwise the world will see China as a rich neighbor that lacks culture.
Zhang Yimou, A Filmmaker Walks a Line Between Artistic Acceptance and Official Approval, January 6, 2012